OI ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΚΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Οι γυναίκες αμείβονται 16% λιγότερο απ΄ ότι οι άνδρες συγκρίνοντας τον μέσο όρο των ακαθάριστων ωριαίων αποδοχών τους, με τα ίδια ασφαλώς προσόντα και προϋπηρεσία. Κι αυτά μέσω επίσημων στατιστικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2015, όπου κατά μέσο όρο οι γυναίκες αμείβονταν λιγότερο από τους άνδρες σε όλα τα κράτη μέλη με διάφορες αποκλίσεις. Οι μεγαλύτερες διαφορές παρατηρήθηκαν στην Εσθονία (26,9%), την Τσεχία (22,5%), τη Γερμανία (22,0%), την Αυστρία (21,7%) και το Ηνωμένο Βασίλειο (20,8%). Οι μικρότερες διαφορές στις αποδοχές μεταξύ γυναικών και ανδρών υπάρχουν στο Λουξεμβούργο και την Ιταλία (5,5%), τη Ρουμανία (5,8%), το Βέλγιο (6,5%) και την Πολωνία (7,7%) [Eurostat].

Οι μεγαλύτερες διαφορές στις ωριαίες αποδοχές παρατηρούνται στα ανώτερα διευθυντικά στελέχη (23% χαμηλότερες αποδοχές για τις γυναίκες απ΄ότι για τους άνδρες). Το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δύο φύλων συνδέεται με μια σειρά πολιτιστικών, νομικών, κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων, που ξεπερνούν κατά πολύ το απλό ζήτημα της ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Αυτά σύμφωνα με τη μελέτη όπου συγκρίνοντας τις ωριαίες αποδοχές στα διάφορα επαγγέλματα, κατά μέσο όρο στην ΕΕ το 2014, και στις εννέα γενικές κατηγορίες επαγγελμάτων οι γυναίκες αμείβονταν λιγότερο από τους άνδρες.

Αυτό συμβαίνει σε όλα τα κράτη μέλη, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι μικρότερες διαφορές σημειώθηκαν στους υπαλλήλους γραφείου (γραμματείς, υπάλληλοι γενικών καθηκόντων...) και στους απασχολούμενους στην παροχή υπηρεσιών και πωλητές (και στις δύο κατηγορίες κατά 8% χαμηλότερες), δηλαδή σε δύο από τις κατηγορίες επαγγελμάτων με τις χαμηλότερες αποδοχές. To 2015 ήταν κι η χρονιά, που οι γυναίκες σταρ μίλησαν ανοιχτά και φωναχτά πλέον για το σεξισμό και την ανισότητα στη χολιγουντιανή βιομηχανία. Ήταν στην 87η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ όταν στον ευχαριστήριο λόγο της η Πατρίσια Αρκέτ, παραλαμβάνοντας το Οσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για το «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, διατυμπάνησε το πρόβλημα. Αυτή ήταν ίσως κι η πρώτη στιγμή, που το ζήτημα ισότητας και γυναικείων δικαιωμάτων ανασύρθηκε ξανά από το χρονοντούλαπο της φεμινιστικής ιστορίας.

Θυμάμαι το βίντεο με την αίθουσα της Απονομής Όσκαρ να τραντάζεται από το χειροκρότημα ή το στιγμιότυπο μιας Μέριλ Στριπ να χειροκροτεί όρθια και να επικροτεί κάθε λέξη απ' όσα είπε η Αρκέτ, αφού τα πράγματα ειπώθηκαν με το όνομά τους, δηλαδή δεν έχουμε λύσει και πολλά. Ο σεξισμός υφίσταται ακόμα. Η σοφιστικέ με χιούμορ και με υπέροχα γυαλιά πρεσβυωπίας Αρκέτ από τη σκηνή του Dolby Theatre έμεινε στην ιστορία του θεσμού με έναν από τους πιο μαχητικούς ευχαριστήριους λόγους, που αναγνώστηκαν ποτέ! «Αφιερώνω το βραβείο μου σε κάθε γυναίκα, που έχει γεννήσει και δεν έχει που να αφήσει το μωρό της για να εργαστεί, κάθε φορολογούμενη και πολίτη αυτού του έθνους, που πληρώνει ακριβώς ίδιους φόρους, αλλά αμείβεται λιγότερο, σε όλες όσες έχουν αγωνιστεί για την ισότητα. Ήρθε η στιγμή να αποκτήσουμε μισθολογική ισότητα, μια για πάντα».

Γιατί ακόμη και σ'αυτά τα χρυσά τσεκ της χολιγουντιανής βιομηχανίας, οι γυναίκες εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο και η πολυδιαφημισμένη ισότητα των γυναικών μένει πάντα στις θεωρίες. Η φράση της Patricia Arquette ήταν ξεκάθαρη “Ήρθε επιτέλους η ώρα, οι άντρες και οι γυναίκες να πληρώνονται το ίδιο”. Η Jennifer Lopez και η Meryl Streep την αποθέωσαν μπροστά στην κάμερα, αφού είναι κοινό μυστικό ότι το Χόλιγουντ αδικεί, φέρεται ρατσιστικά και «ρίχνει» οικονομικά τις γυναίκες ακόμη κι αν φέρνουν δις. Στη λίστα του Forbes με τους πιο καλοπληρωμένους ηθοποιούς είναι εντυπωσιακή η διαφορά στις αποδοχές των αντρών έναντι των γυναικών, ενώ το Forbes έχει αναβάσει στο ίντερνετ και λίστα με τα 25 πιο καλοπληρωμένα γυναικεία επαγγέλματα.

Λίγο καιρό αργότερα σε ερώτηση επί σκηνής του νεοϋορκέζικου φεστιβάλ της Tribeca, η Μέριλ Στριπ ανακοίνωσε ότι η ίδια δεν έμεινε στα λόγια, αλλά χρηματοδότησε μία υποτροφία στο NYU Film School για γυναίκες σεναριογράφους άνω των 40 ετών. Η ίσως μεγαλύτερη ηθοποιός αυτή τη στιγμή παγκοσμίως προσέγγισε ανθρώπινα το πρόβλημα: «Σκεφτείτε για λίγο πώς μεγαλώνουμε κι εμείς τα κορίτσια. Με ανδροκρατούμενες ιστορίες. Που όμως όταν τις διαβάζουμε, ονειρευόμαστε να παίξουμε τον ήρωα. Όχι το κορίτσι του. Κι εμείς με τον Τομ Σόγιερ ταυτιζόμαστε. Παίζουμε τον Πίτερ Παν, όχι την Τίνκερμπελ. Από μικρές διαβάζουμε ιστορίες, βλέπουμε ταινίες, ακούμε τραγούδια όπου οι ήρωες είναι οι άντρες. Οταν αυτό ζυμωθεί στην προσωπικότητά σου, μετά μεγαλώνεις έχοντας ήδη βολευτεί στην κατώτερη/άνιση/«άλλη» θέση σου. Και μετά είναι πολύ δύσκολο να βρεις ένα ρόλο ως γυναίκα, που θα κάνεις τον άντρα θεατή να καταλάβει πώς εσύ νιώθεις...»

Μια κι αναφέρομαι στα στατιστικά της ΕΕ το 2015, την ίδια χρονιά ακόμα και το φεστιβάλ Καννών ήταν συντονισμένο με την επικαιρότητα της άνισης αντιμετώπισης των γυναικών. To περιοδικό Variety και τα Ήνωμένα Εθνη διοργάνωσαν στις Κάννες ένα πάνελ όπου συζητήθηκε ανοιχτά το θέμα της ανισότητας στο παγκόσμιο σινεμά, όπου ηθοποιοί, σκηνοθέτες και παραγωγοί έλαβαν μέρος συζητώντας τις προσωπικές τους εμπειρίες απέναντι στον σεξισμό της βιομηχανίας. Η εκπρόσωπος του ΟΗΕ, σύμβουλος Ελίζαμπερ Ναμαγιάρο, κατέθεσε στατιστικά ερευνών του Ινστιτούτου της Τζίνα Ντέιβις (Geena Davis Institute on Gender and Media), όπου μόνο 12% των blockbusters που γυρίστηκαν την τελευταία δεκαετία είχαν μία γυναίκα ως πρωταγωνίστρια, ενώ μόνο 7% των top 250 ταινιών της δεκαετίας είχαν γυναίκα σκηνοθέτη.

Η Σάλμα Χάγιεκ τόνισε ότι ο κόσμος του σινεμά συνεχώς υποβιβάζει τις γυναίκες. Συγκεκριμένα είπε ότι δεν μας βλέπουν δυνατές αρκετά για να φέρουμε κέρδη. Υπάρχει ακόμα τεράστια άγνοια. Το Χόλιγουντ δεν έχει στο επιχειρηματικό του όραμα θέση για τη γυναίκα. Και πρόσθεσε ότι δεν μπορούμε να στεκόμαστε στο περιθώριο ως θύματα. Πρώτον δεν μας αξίζει και δεύτερον δεν τους ενδιαφέρει. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα. Πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να σώσουμε μία βιομηχανία που καταρρέει. Προτείνοντας ως λύση πρότζεκτς, που θα τους φέρουν κέρδη. Ενώ η Κριστίν Βασόν, η βετεράνος παραγωγός που έφερε στις Κάννες την τελευταία της ταινία, το λεσβιακό δράμα «Carol» του Τοντ Χέινς πρόσθεσε ότι τις περισσότερες φορές ο άντρας πρωταγωνιστής πρέπει να εγκρίνει τη γυναίκα συμπρωταγωνίστρια του. Όχι μόνο ο παραγωγός ή ο σκηνοθέτης. Ο άντρας ηθοποιός.

Σε μια ομιλία της στα Ηνωμένα Έθνη η Έμμα Γουότσον (ταινίες του Χάρι Πότερ) βροντοφώναξε την ανιστότητα. Η νεαρή πρωταγωνίστρια κλήθηκε στο Κτίριο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στην Νέα Υόρκη για την ημερίδα με θέμα «ΕκείνοςΓιαΕκείνη» («HeForShe»), μία καμπάνια, που έχει ως στόχο να εισάγει τους άντρες στη φεμινιστική συζήτηση κι όχι μόνο: να εκπαιδεύσει τα αγόρια να σταματήσουν να κοιτούν τα θέματα ανισότητας μεταξύ των φύλων ως πρόβλημα των γυναικών, αλλά κι αυτοί να προβληματιστούν και να τοποθετηθούν απέναντι στα ζητήματα ως πολίτες του κόσμου. Δήλωσε η Έμμα ότι αποφάσισε από μικρή ότι είναι φεμινίστρια. Κι έβαλε τα πράγματα σε μια σειρά ότι πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο η ίδια η λέξη έχει καταντήσει αρνητική. Ακόμα κι από τις ίδιες τις γυναίκες, οι οποίες επιλέγουν να μην ορίζονται ως φεμινίστριες. Φαίνεται πώς φεμινισμός στα μάτια τους σημαίνει ανδρόγυνη συμπεριφορά, αγριότητα, επίθεση, μίσος για τους άντρες, ασχήμια.... Γιατί κατέληξε ο φεμινισμός να θεωρείται κάτι τόσο απωθητικό;

Η Έμμα Γουότσον δήλωσε: “Θεωρώ ότι έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να πληρώνομαι το ίδιο με τους άντρες συναδέλφους μου. Νομίζω ότι ναι, πρέπει να έχω το δικαίωμα να παίρνω εγώ τις αποφάσεις που αφορούν το σώμα μου. Πιστεύω ότι οι γυναίκες οφείλουν να συμπεριλαμβάνονται στην πολιτική ηγεσία, ώστε να έχουν λόγο σε αποφάσεις που μετά θα ορίζουν τη ζωή μου. Και θεωρώ ότι κοινωνικά πρέπει να λαμβάνω τον ίδιο σεβασμό με τους άντρες. Που είναι το λάθος σε αυτή τη σκέψη;» Οι γυναίκες δυστυχώς κρίνονται για την εμφάνιση τους, την οικογενειακή κατάσταση (marital status), την ηλικία τους... Υπήρξε άλλη μια μελέτη στον Καναδά κυρίως για τις γυναίκες διευθυντικά στελέχη κι επιχειρηματίες by Ipsos Reid για την Randstad Canada.

Σε σχέση με τους επαγγελματικούς τομείς, το ωρομίσθιο ενός Ευρωπαίου μάνατζερ διαμορφώνεται κατά μέσον όρο στα 31,96 ευρώ, ενώ μιας γυναίκας διευθύντριας στα 22,82 ευρώ. Είναι δηλαδή κατά 28% χαμηλότερο το ημερομίσθιο των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις. Ενώ στους βιομηχανικούς εργάτες και τις εργάτριες η διαφορά είναι ανάλογη σε ποσοστό 26%, καθώς οι άνδρες κερδίζουν 11,49 ευρώ ωριαίως και οι γυναίκες μόλις 8,46 ευρώ. Οι Εσθονές είναι οι πιο αδικημένες εργαζόμενες στην Ευρωπαϊκή Ένωση (26,9% χαμηλότεροι μισθοί από των αντρών), ενώ οι Ιταλίδες είναι οι λιγότερο αδικημένες (5,5% χαμηλότεροι).

Εκτός από την Εσθονία, μεγάλες μισθολογικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών κατέγραψε η Eurostat στη Δημοκρατία της Τσεχίας (22,5%) και στη Γερμανία (22%). Αντίθετα, οι χαμηλότερες διαφορές εντοπίζονται εκτός από την Ιταλία στη Ρουμανία (5,8%) και στο Βέλγιο (6,5%). Στοιχεία για την Ελλάδα εν προκειμένω δεν έχει η έρευνα, αλλά σύμφωνα με το μισθολόγιο μας υπάρχουν συγκριτικές διαφορές. Αίσθηση προκαλεί το χαμηλό ποσοστό των Ελληνίδων με μερική απασχόληση (13,7%), αλλά και των ανδρών (6,9%) – δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως ότι στη χώρα μας ανθεί η αδήλωτη εργασία.

Οι άνδρες που κατέχουν διευθυντικές θέσεις είναι, βέβαια, πολύ περισσότεροι από τις γυναίκες. Τις περισσότερες γυναίκες μάνατζερ της συναντάμε στη Λεττονία, τη Πολωνία και τη Σλοβενία (ποσοστά 47%, 41% και 41% αντιστοίχως). Αλλά στο Λουξεμβούργο, στην Τσεχία και στην Ολλανδία τα ποσοστά των γυναικών μάνατζερ είναι 18%, 25% και 25% αντιστοίχως. Οι Ολλανδές είναι και οι Ευρωπαίες. οι οποίες απασχολούνται σε μεγαλύτερο ποσοστό σε θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης (76,4%, δηλαδή τρεις στις τέσσερις)! Αντίθετα, μόνο ένας στους τέσσερις Ολλανδούς εργαζομένους είναι μερικής απασχόλησης (26,2%). Ο μέσος ευρωπαϊκός όρος για τις γυναίκες σε μικροαπασχόληση είναι 31,9%. Στη Βουλγαρία και στην Ουγγαρία η μερική απασχόληση των γυναικών είναι σχεδόν ανύπαρκτη (τα ποσοστά είναι 2,2% και 6,8% αντιστοίχως).

Η Λόρενς είναι μία από τις ηχηρές φωνές των γυναικών της χολιγουντιανής βιομηχανίας, που επικαλούνται ότι υπάρχει ακόμα ανισότητα στην αντιμετώπιση ανδρών και γυναικών. Επίσης ετοιμάζει και το πρώτο της σενάριο, το οποίο γράφει μαζί με την Εϊμι Σούμερ. Η κίνησή της να σκηνοθετήσει μεταφράστηκε ότι χρησιμοποιεί την μεγάλη της δύναμη αυτή τη στιγμή στα στούντιο για να επιβάλλει τον εαυτό της σε μία θέση, που ελάχιστες γυναίκες έχουν πρόσβαση. Στις ευχάριστες εκπλήξεις για το Χόλυγουντ το γεγονός ότι τις 50 Αποχρώσεις του Γκρι, που έχουν φέρει στα ταμεία, έως τώρα, 148 εκατομμύρια δολάρια, υπογράφει σκηνοθετικά μια γυναίκα, η Sam Taylor Johnson.

Η Τζένιφερ Λόρενς («Hunger Games», «Oδηγός Αισιοδοξίας») έγραψε πρόσφατα ένα άρθρο στο blog «Lenny» με τον τίτλο «Why Do I Make Less Than My Male Co-Stars?» «Είναι δύσκολο για μένα να μιλήσω για την εμπειρία μου σαν εργαζόμενη γυναίκα, γιατί καταλαβαίνω πως τα προβλήματά μου είναι πολύ μικρότερα ή ασήμαντα με τα προβλήματα του κόσμου. Ακούστε με όμως. Οταν ανακάλυψα πόσο λιγότερο πληρώνομαι σε σχέση με τους τυχερούς ανθρώπους που... έχουν πέος, θύμωσα. Θύμωσα με τον εαυτό μου. Ένιωσα αποτυχημένη ως διαπραγματεύτρια γιατί εγκατέλειπα πάντα νωρίς. Δεν ήθελα να τσακώνομαι πάνω από εκατομμύρια δολάρια που, ειλικρινά, εξαιτίας των franchises του "The Hunger Games" και των "X-Men", δεν τα χρειαζόμουν. Δεν ήθελα να φανώ "δύσκολη" ή "κακομαθημένη".

Η βραβευμένη με Όσκαρ Jennifer Lawrence και η Amy Adams έλαβαν έκαστη 7% επί των εισπράξεων της ταινίας. Αντίθετα, ο Bradley Cooper και ο Christian Bale έλαβαν αντίστοιχα το 9% των εισπράξεων. Η Τζένιφερ Λόρενς συνέχισε στο άρθρο της, “Και εκείνη την εποχή μου φάνηκε μια χαρά, μέχρι που είδα τις αμοιβές στο ίντερνετ και ανακάλυψα πως κάθε άντρας με τον οποίο δούλεψα δεν ανησύχησε ποτέ αν θα είναι "δύσκολος" ή "κακομαθημένος"... Δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη γυναίκα με αυτό το θέμα. Είμαστε κοινωνικά συμβιβασμένες να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Ο Τζέρεμι Ρένερ, ο Κρίστιαν Μπέιλ, ο Μπράντλεϊ Κούπερ όλοι πάλεψαν και πέτυχαν να διαπραγματευτούν μεγάλα συμβόλαια για τους εαυτούς τους. Είμαι σίγουρη πως τους σχολιάσαν ως σκληρούς και με τακτική, ενώ εγώ ήμουν απασχολημένη με το να μην φανώ κακομαθημένη, χωρίς τελικά να πάρω το μερίδιο που δικαιούμαι...»

Το άρθρο της Λόρενς ήρθε να προστεθεί στις όλο και πιο δυνατές φωνές που τον τελευταίο καιρό μιλούν για το σεξισμό στο Χόλιγουντ, εν μέσω μιας αντιπαράθεσης για το τι σημαίνει «φεμινισμός» και πώς αυτός μπορεί να οριστεί στην εποχή μας. Μετά από κάποια διαρροή emails από τα στούντιο ήρθαν στο φως οι άνισες αμοιβές. Πρώτη στη λίστα είναι η Sandra Bullock που το 2014 (αμοιβή 51 εκατ. δολάρια), δηλαδή 24 εκατομμύρια δολάρια λιγότερα από τον Robert Downey Jr. Η super star Angelina Jolie το 2014 αμείφθηκε με μόλις 18 εκατομμύρια δολάρια και βρίσκεται στην πέμπτη θέση. Το κινηματογραφικό στούντιο δεν αντέδρασε στο περιεχόμενο των e-mails, όμως προκλήθηκε απογοήτευση όταν μαθεύτηκε ότι υπεύθυνος για την ανισότητα δεν ήταν ένας φαλλοκράτης υψηλόβαθμος, αλλά μια γυναίκα, η πρόεδρος της Sony, Amy Pascal. Το Χόλιγουντ βάζει ένα άτυπο φρένο και στις σκηνοθέτιδες. Χρειάστηκε να περάσουν 82 χρόνια από την ίδρυση της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ώστε να βραβευτεί τελικά το 2010 μια γυναίκα με το χρυσό αγαλματάκι. Ήταν η Kathryn Bigelow για το Hurt Locker.

Η Τζέσικα Τσαστέιν («Interstellar», «Zero Dark Thirty», «Η Διάσωση») δήλωσε: «Ξέρετε, ο φεμινισμός είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια στις μέρες μας... Για χρόνια τον απέρριπτα ως κάτι δογματικό και ξεπερασμένο. Είδα όμως ότι δεν έχει δυστυχώς εκλείψει η καθημερινή αγένεια, ο καταιγισμός στερεότυπων, η άνιση συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες. Κι αποφάσισα να το υποδεικνύω. Με τη δική μου μικρή φωνή. Στη δουλειά μας δεν έχουμε ίσες ευκαιρίες, ούτε ίση μεταχείριση, ούτε ίδιους μισθούς. Γιατί; Γιατί οι γυναίκες να πρέπει να πουλάμε το image μας, μία γυμνή φωτογράφιση απαραιτήτως, ακόμα κι αν έχουμε επιδείξει ότι έχουμε ταλέντο για να παίξουμε τα πάντα; Γιατί μόλις γεράσουμε μας ξεχνάνε; Υπάρχουν καταπληκτικές ηθοποιοί, 50 και 60 χρονών, που δεν τους δίνουν καμία ευκαρία στο σινεμά. Κάποιος που πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί ρόλοι για γυναίκες αυτής της ηλικίας, πρέπει να είναι κάποιος που μάλλον δεν πηγαίνει σινεμά. Εγώ πηγαίνω. Προσπαθώ να βλέπω τα πάντα. Και από τη θέση του θεατή συνεχώς διαπιστώνω πως, ναι, υπάρχει ακόμα μία τεράστια διαφορά ανάμεσα στους ανδρικούς και τους γυναικείους ρόλους. Θα ήθελα τόσο πολύ να δω περισσότερες ταινίες γραμμένες για αυτές τις εκπληκτικές κυρίες εκεί έξω...»

Η Κέιτ Μπλάνσετ, που έχει αναπτύξει κι ακτιβιστικές ανησυχίες έχει κάνει πολλές φορές δηλώσεις για το θέμα της ανισότητας ότι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει... “Να σταματήσουμε να το συζητάμε.... Οι γυναίκες ηθοποιοί φωνάζουν για σεξισμό γιατί ο σεξισμός υφίσταται, αγαπητή μου.... Όλες και όλοι θα έπρεπε να είμαστε φεμινιστές! Έχω τρία αγόρια και πρόσφατα απέκτησα μια κόρη. Δε θα τη μεγαλώσω διαφορετικά, γιατί ούτε εμένα με μεγάλωσαν να γίνω κορίτσι. Με μεγάλωσαν ως άνθρωπο, όμως έξω από το σπίτι μου δεν βρήκα την ίδια ισότητα. Για αυτό πρέπει να αλλάξω κάτι σ' αυτό τον κόσμο. Να το βρει η κόρη μου έτοιμο όταν θα μεγαλώσει. Να μην αναγκαστεί να κάνει όλες αυτές τις παρωχημένες κουβέντες για το σεξισμό. Να μην υπάρχει τότε...»

Για να μην αδικούμε τους άντρες, υπάρχουν και κάποιοι άντρες ηθοποιοί, που αγωνίζονται το ίδιο δυναμικά στο πλευρό των γυναικών. Matt Damon (ηθοποιός - πατέρας 4 κοριτσιών), Daniel Radcliffe (ηθοποιός), John Legend (ερμηνευτής/τραγουδοποιός), Ryan Gosling (ηθοποιός/σκηνοθέτης), Aaron Taylor-Johnson (ηθοποιός και άντρας που πήρε και το επίθετο της γυναίκας του), Tom Hardy (ηθοποιός), Πρίγκηπας Harry (Πρίγκηπας, γιος της Lady Diana), Alan Rickman (ηθοποιός), Forest Whitaker (ηθοποιός), Leonardo DiCaprio... Διάσημο παράδειγμα, ο Μαρκ Ράφαλο. Το 2013 είχε δώσει έναν παθιασμένο λόγο στο Τζάκσον του Μισισιπή κατά τη διάρκεια μίας πορείας υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων στις νόμιμες αμβλώσεις.

Ο Μαρκ Ράφαλο έχει δυο σκληρά αντρικά λόγια να πει στο κίνημα των αντιφεμινιστών: «Κiss my ass, you ignorant little jerks!» Γράφοντας προς άντρες... «Πρώτα από όλα, είναι φανερό: δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει φεμινισμός. Αλλά δεν πρόκειται να σου το εξηγήσω εγώ. Google it. Αλλά θα γράψω όσα νομίζω για σένα και θέλω να τα ξέρεις: Είσαι η προσβολή των γυναικών, που τους έχωσαν σε κάτι κελιά λιγότερο από 100 χρόνια πριν, για να έχεις εσύ δικαίωμα στην ψήφο. Είσαι η προσβολή κάθε γυναίκας που αγωνίστηκε για να έχουν οι γυναίκες δικαίωμα στην εργασία, στο διαζύγιο, στην απόκτηση περιουσίας, στα αντισυλληπτικά χάπια. Με λίγα λόγια, δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς. Θερίζεις τα προνόμια που οι θυσίες αυτών των γυναικών έχουν προσφέρει στην καθημερινότητά σου. Και μετά φοράς αυτό το ειρωνικό γελάκι και ποζάρεις μ' ένα εξυπνακίστικο πανό για να δηλώσεις τον αντιφεμινισμό σου, φτύνοντας άγνοια σε αγώνες 200 ετών. Δαγκώνεις το χέρι που σε τάισε ελευθερία, δημοκρατία, ασφάλεια και δικαίωμα στο να έχεις φωνή....»

H επίσης μεγάλη ηθοποιός Έλεν Μίρεν χαρακτήρισε το Χόλιγουντ σεξιστικό («fucking outrageous»). Στο πρόσφατο «Power Women Breakfast», που διοργάνωσε το κινηματογραφικό site Τhe Wrap απάντησε χωρίς περιστροφές στην ερώτηση της δημοσιογράφου για το αν συμφωνεί ότι το Χόλιγουντ διαγράφει τις γυναίκες πρωταγωνίστριες μετά από κάποια ηλικία. Εξαιρετικό παράδειγμα; Η 37χρονη Μάγκι Τζίλενχαλ θεωρήθηκε «πολύ μεγάλη» κι έχασε το ρόλο ως σύντροφος ενός 55χρονου πρωταγωνιστή! Η Ελεν Μίρεν στο άκουσμα αυτής της είδησης δεν μάσησε τα λόγια της. «Ω μπορώ να το πιστέψω! Είναι σίγουρα αλήθεια! Είναι γαμημένα εξωφρενικό! Ειλικρινά είναι τόσο ηλίθιο και εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει - και συνέβαινε πάντα! Κι όλοι το βλέπαμε να συμβαίνει...» Το Χόλιγουντ φέρεται ρατσιστικά στις γυναίκες όχι μόνο για τις αμοιβές. Αν δεν είσαι η Meryl Streep (68) σκεφθείτε αν παίζουν σε ταινίες γυναίκες γύρω στα 50.

Η Melanie Griffith (60), η Kim Cattrall (61)... ακόμη και η υπερδραστήρια Susan Sarandon (70) έχουν παροπλιστεί. Η Σάραντον αναγνωρίζει ότι η αιτία για τον παροπλισμό της δεν είναι η ενασχόλησή της με την πολιτική και η αριστερή της ιδεολογία, αλλά η ηλικία της και επισημαίνει πως το Χόλιγουντ σε ξεγράφει όταν παχαίνεις και μεγαλώνεις. Από τις ελάχιστες εξαιρέσεις γυναικών ηθοποιών που έχουν επιβιώσει από το ηλικιακό μποϊκοτάζ είναι η Jodie Foster (53), η Julian Moore (57), η Helen Mirren (72), η Ema Thompson (56)... Η Monica Bellucci (53), μιλώντας για τη συμμετοχή της στη νέα περιπέτεια του James Bond, Spectre, δήλωσε «Στην αρχή νόμιζα πως οι παραγωγοί με ήθελαν για το ρόλο της ηλικιωμένης Ms M.». Για την ιστορία, η χυμώδης Ιταλίδα είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία Bond.

Τα Google Trends δείχνουν ότι το λήμμα «φεμινισμός» έχει σημειώσει αύξηση 26% στις αναζητήσεις. Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στη Malala Yousafzai, στη μαθήτρια που αγωνίζεται για τα ίσα δικαιώματα των κοριτσιών στην εκπαίδευση στο Πακιστάν, φαίνεται να'χει συμβάλλει σ'αυτό, καθώς η εκστρατεία #HeforShe της Πρέσβειρας Καλής Θέλησης του ΟΗΕ, Emma Watson, που επίσης προωθεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση για κορίτσια που ζουν σε υποανάπτυκτες χώρες, τα φεμινιστικά hits της Beyonce («Who runs the world?») και μάλλον και η επικείμενη προβολή της ταινίας «Σουφραζέτες» με πρωταγωνίστρια τη Meryl Streep.