Η ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ

Θαυμάζω χρόνια τώρα τη Λημνιά και καταξιωμένη ποιήτρια - πεζογράφο Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου... ιδιαίτερα για τη ποίηση της. Θυμάμαι κι εγώ στην εφηβεία μου όταν έκανα τα πρώτα βήματα στη λυρική ποίηση, που πηγαία έβγαινε σαν ανάγκη της ψυχής μου...θυμάμαι να διαβάζω τα ποιήματα της στις τοπικές εφημερίδες του νησιού. Τώρα την θαυμάζω, γιατί η ευαισθησία της συναντάει τη δική μου ευαισθησία για το περιβάλλον και τα νησιά του Αιγαίου.  Η κ.Λαμπαδαρίδου – Πόθου ενώνει τη φωνή της και συμπαρίσταται στους φορείς των νησιών, που λένε σθεναρά "ΟΧΙ"  για την επένδυση Αιγαία Ζεύξη, η οποία αφορά στην εγκατάσταση 353 ανεμογεννητριών, στη Λήμνο τη Λέσβο και τη Χίο.

 Η κ. Λαμπαδαρίδου συνέταξε μια επιστολή για το θέμα, με σκοπό να διαβαστεί στην αυριανή συνεδρίαση του ΚΑΣ, το οποίο θα εξέταζε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της επένδυσης. Η επιστολή θα διαβαστει τελικά, όταν το θέμα έρθει προς συζήτηση, αφού προς το παρόν η αυριανή συζήτηση αναβλήθηκε.

Σας δημοσιοποιώ την επιστολή της Μαρίας Λαμπαδαρίδου- Πόθου:

"Λήμνος η αγαπημένη των θεών! Λήμνος που, από τον μυθικό της χρόνο, κουβαλάει ιστορία και πολιτισμό μοναδικό στους αιώνες! Στην πιο όμορφη πλαγιά της, αντίκρυ από την Τροία, κείται το Πρώτο Βουλευτήριο στην ιστορία του ανθρώπου! Λήμνος των Αργοναυτών και της Υψιπύλης και της ηρωικής Μαρούλας! Ένα νησί χρυσαφένιο που ταξιδεύει όρθιο πάνω στα κύματα του αρχιπελάγους. Λήμνος του Φιλοκτήτη και του Αλκαμένη, του Ήφαιστου, των καθημερινών ανθρώπων με την περηφάνια των αγώνων τους στις διαδρομές του χρόνου. Αύριο Τρίτη, 11 Μαρτίου 2014, θα συνεδριάσει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, όπου θα ληφθεί απόφαση, έγκριση ή απόρριψη στο αίτημα Εταιρείας Ξένων Συμφερόντων για την τοποθέτηση “ανεμογεννητριών” πάνω στους χρυσαφένιους λόφους της – αλλά και βαθιά στην καρδιά της που θα την λαβώσουν για πάντα. Εύχομαι και ελπίζω πως θα σεβαστούν τον τρισμέγιστο πολιτισμό της, θα σεβαστούν το ήθος και το ύφος των κατάχρυσων τοπίων της των διάσπαρτων από Δίες και Αρτέμιδες, από ναούς και τελετουργίες που διέγραψαν στους αιώνες την ιστορία και τον πολιτισμό του ανθρώπου.

Εύχομαι και ελπίζω πως ο άξιος δήμαρχος μας κ. Αντώνης Χατζηδιαμαντής και η εξίσου άξια πρόεδρος της Ανεμόεσσας, η αγαπημένη μας Φωτεινή, θα καταφέρουν, στο αίτημα των ξένων συμφερόντων, να αντιπαραθέσουν το δικό μας αίτημα: Να κηρυχθεί χώρος προστατευμένος πολιτισμικά και αρχαιολογικά – και ήδη έχει ανακηρυχθεί επισήμως ως νησί “ιδιαίτερου φυσικού κάλλους”. Εύχομαι και ελπίζω, τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου με σεβασμό να θέσουν τον εφήμερο βίο μας έναντι του αιώνιου κάλλους, αυτού που γέννησε την ιστορία του πολιτισμού στο μάκρος των χιλιετιών του νησιού μας. Και όχι μόνο να απορρίψουν το αίτημα των ξένων συμφερόντων, αλλά να ψηφίσουν την εσαεί πολιτισμική και αρχαιολογική προστασία ολόκληρης της Λήμνου".

ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου γεννήθηκε στο Κάστρο (Μύρινα) της Λήμνου το 1933. Ο πατέρας της ονομαζόταν Κλεόβουλος και ήρθε στη Λήμνο πρόσφυγας μαζί με τους γονείς και τα εννιά αδέρφια του από το χωριό Πραστειό Προκοννήσου της Προποντίδας. Στη Λήμνο ασκούσε το επάγγελμα του μικροβιοτέχνη. Η μητέρα της, η Αθηνά Κικέζου, ήταν Λημνιά από το χωριό Κορνός. Η Λαμπαδαρίδου μεγάλωσε με στερήσεις, αλλά και με τις αφηγήσεις του πατέρα της, o οποίος ήταν εξαίρετος αφηγητής παραμυθιών, μύθων, θρύλων αλλά και αναμνήσεων από τη χαμένη πατρίδα, πλουτίζοντας τη γόνιμη φαντασία της μικρής Μαρίας και του αδερφού της Παναγιώτη, αργότερα ιατρού, ο οποίος επίσης είχε λογοτεχνικές ανησυχίες, τις οποίες εξέφρασε σε μεγάλη ηλικία εκδίδοντας το μυθιστόρημα: "Τα Σύνορα της Ευαισθησίας" (2004). Η Μαρία Λαμπαδαρίδου τέλειωσε το τοπικό Γυμνάσιο και στη συνέχεια εργάστηκε ως υπάλληλος στο Επαρχείο Λήμνου. Παράλληλα, σπούδαζε στην Πάντειο και όταν αποφοίτησε πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί έκανε θεατρικές σπουδές και γνωρίστηκε με τον Σάμιουελ Μπέκετ, με τον οποίo διατήρησε πολύχρονη αλληλογραφία.

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, τοποθετήθηκε στην κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Ζει στην Αθήνα με το σύζυγό της Μίνω Πόθο και το γιο της.  Από τα νεανικά της χρόνια στη Λήμνο εκδήλωσε τις λογοτεχνικές ανησυχίες της και δημοσίευσε ορισμένα πρωτόλεια κείμενα και ποιήματά της στον τοπικό τύπο. Το 1957 έγραψε και σκηνοθέτησε το δράμα "Ματωμένη Λευτεριά", εμπνευσμένο από τον κυπριακό αγώνα, το οποίο έπαιξαν μαθητές του Γυμνασίου στη Μύρινα και στο Μούδρο. Αν και πρωτόλειο και νεανικό, εν τούτοις το έργο ήταν αξιόλογο και άφησε εποχή στο νησί. Το 1959 εξέδωσε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο "Συναντήσεις", την οποία ο Οδυσσέας Ελύτης χαρακτήρισε ποίηση ωριμότητας.

Ακολουθούν δεκάδες ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, ορισμένα από τα οποία έχουν παιχτεί και στο εξωτερικό: Γαλλία, Βέλγιο, Καναδάς, ΗΠΑ. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και στα αγγλικά. Το έργο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου βραβεύτηκε επανειλημμένα. Επίσης, έχει κάνει μεταφράσεις έργων ξένων συγγραφέων: Σάμιουελ Μπέκετ, Ζακ Λακαριέρ, Μαργκερίτ Ντυράς κ.ά. και έχει δημοσιεύσει δεκάδες κείμενα και ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και άλλα έντυπα. Τη δεκαετία του ’70 έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές, ορισμένες από τις οποίες μετέφερε στο γραπτό λόγο. Ο ποιητικός λόγος της Λαμπαδαρίδου διαποτίζεται από την αγωνία της ύπαρξης, το νόημα της παρουσίας στον κόσμο αυτό, την αναζήτηση της οριακής αλήθειας πέρα από τη λογική του κόσμου. Λέει η ίδια: "Με ενδιαφέρει να μάθω ποιο είναι το όνειρο, αυτό το μεταφυσικό όνειρο που αποτελεί το υλικό της ύπαρξής μου της ίδιας."

Ο πεζός λόγος της έχει έντονα ποιητικά χαρακτηριστικά. Άλλωστε η ίδια αποκαλεί ορισμένα έργα της "ποιητική πρόζα". Στην ουσία, ακόμα και στα ιστορικά έργα της "Μαρούλα", "Δοξανιώ", "Νικηφόρος Φωκάς", "Ξύλινο Τείχος" την απασχολούν τα ίδια ερωτήματα που υπάρχουν και στην ποίησή της. Ειδικότερα, στα μυθιστορήματα της ωριμότητάς της: "Πήραν την Πόλη, πήραν την…", "Η Έκτη Σφραγίδα" και "Ο Άγγελος της Στάχτης" το μεταφυσικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν και δείχνει να την απασχολεί έντονα. Παρόμοιοι προβληματισμοί αναπτύσσονται και στο θεατρικό της έργο. Γενικά, ο λόγος της Λαμπαδαρίδου ακροβατεί ανάμεσα στο λογικό και στο φανταστικό, στο υπαρκτό και στο μεταφυσικό, στο φθαρτό και στο αιώνιο. Η γοητεία των κειμένων της έγκειται στο θαυμαστό τρόπο που καταφέρνει να συνταιριάζει τον ορατό κόσμο με τον εσωτερικό αόρατο κόσμο των ηρώων της, που στην πραγματικότητα είναι ο δικός της κόσμος.