1821 - Οι ήρωες της Επανάστασης και η αγνωμονούσα Πατρίδα - Νικήτας Νικηταράς

Εν’ όψιν της αυριανής επετείου της Εθνικής μας εορτής για το 1821, ήθελα να γράψω για την αλήθεια ότι από τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους και μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά, εφόσον το πολιτικό μας σύστημα πάντα είναι μαριονέτα των εξωγενών δυνάμεων. Δεν έχουν αλλάξει και πολύ οι έλληνες πολιτικοί, απ’αυτούς τότε, που δε δίστασαν να φυλακίσουν έναν Αρχιστράτηγο της Επανάστασης, όπως τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, να βασανίσουν έναν Νικηταρά, να δολοπλοκήσουν για να διαλύσουν έναν έρωτα με μηχανορραφίες όπως αυτό της Μαντώ Μαυρογένους με τον Υψηλάντη.... να φυλακίσουν Καραϊσκάκη, Πλαπούτα, Κριεζώτη, Γρίβα...ακόμη και τον Κίτσο Τζαβέλλα!  Βέβαια αυτό είναι κάτι που βασανίζει την Ελλάδα από την αρχαιότητα... καθώς όλοι οι αξιόλογοι άνθρωποι κατηγορούνται, κυνηγούνται, φυλακίζονται, θανατώνονται...

Τότε οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» με πρωτοπόρο την Αγγλία, προσπαθούσαν να εδραιώσουν την επιρροή τους στην Ελλάδα, με στόχο να εκμηδενίσουν κυρίως τη ρωσική επιρροή.  Στις 18 Σεπτεμβρίου 1833 έγιναν 20 συλλήψεις οπλαρχηγών: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ΔημήτριοςΠλαπούτας, ο πρωτοσύγγελος Αμβρόσιος Φραντζής, Νικόλαος Κριεζώτης, Ιωάννης Μαμούρης, Τσάμης Καρατάσος, Σπυρομήλιος, οι αδελφοί Αδάμ και Αναγνώστης Παρατσωραίος, Ι. Ρούκης, Γ. Βάγιας, Κίτσος Τζαβέλλας, Αποστολάρας, Κ. Δημητρακόπουλος, Κ. Πελοπίδας, Δ. Χοϊδάς, Γενναίος Κολοκοτρώνης, Θεόδωρος Γρίβας και άλλοι στρατιωτικοί γνωστοί για την αφοσίωσή τους στο καποδιστριακό κόμμα και για τους δεσμούς τους με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. 

Η προσωπικότητα όμως, που βασανίστηκε και με κάνει να αγανακτώ για τα λάθη των τότε πολιτικών είναι ο Νικήτας Νικηταράς. Ένας αντρειωμένος και σοφός άντρας, ένας αγωνιστής που έμεινε στην ιστορία με το παρατσούκλι ο Τουρκοφάγος. Ήταν ανηψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Θυμάμαι την ιστορία από το σχολείο και νιώθω τυχερή γιατί υπήρξαν εκπαιδευτικοί, που είπαν αλήθειες...έξω από τη διδακτέα ύλη. Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος (1782-1849) γεννήθηκε στη Νέδουσα (Μεγάλη Αναστάσοβα), ένα μικρό χωριό, που βρίσκεται στους πρόποδες του Ταϋγέτου, 25 χλμ από την πόλη της Καλαμάτας. Καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα, του δήμου Φαλαισίας της Μεγαλόπολης. Υπέγραφε και με το όνομα Τουρκολέκας ή Τουρκολακιώτης και μ΄ αυτό αναφέρεται σε μερικά δημοτικά τραγούδια. Ένας ήρωας, που βασανίστηκε αγρίως από τους βασιλικούς του Όθωνα παρά την εμφάνιση ασθένειας (σάκχαρο) και τελικά κατέληξε στα γεράματα του ζητιάνος. Αυτή ίσως ήταν η εκδίκηση, που ήθελαν να πάρουν.

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Όπως γράφει η βιογραφία του το 1805, κατά τον ανηλεή διωγμό των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου, ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, όπου εντάχθηκε στα Ρωσικά τάγματα και μετέβη στην Ιταλία για να πολεμήσει κατά του στρατού του Ναπολέοντα. Στη συνέχεια επέστρεψε στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, οι οποίοι στο μεταξύ τα είχαν καταλάβει με τη συνθήκη του Τίλσιτ. Συντηρούσε δικό του σώμα ενόπλων με άνδρες, που προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Με την έκρηξη της Επανάστασης, στην πρώτη μάχη που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις 12 - 13 Μαϊου 1821 (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι τον Απρίλη), ο Νικηταράς που κρατούσε με 200 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 6.000 Τούρκους, που επιτίθεντο με πυροβολικό. Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ' εκείνη τη μάχη, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με το θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την άλωση της Τρίπολης.

                                        Νικηταρά - Νικηταρά

                                        πού'χεις στα πόδια σου φτερά

                                        και στην καρδιά ατσάλι

Όταν η Τρίπολη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δε ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του και όταν του πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή κυβέρνηση. Το έστειλε στο Ταμείο στην Ύδρα για τη συνέχιση του αγώνα, όμως του το έστειλαν πίσω.  Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του Δράμαλη στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τους Δημήτριο Υψηλάντη και Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει τη χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ' όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, τους προκάλεσε δε μεγάλη καταστροφή. Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγινόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους, που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία. Στη μάχη αυτή έσπασε τρεις πάλες με τη δύναμη με την οποία χτυπούσε. Στο τέλος της μάχης το χέρι του είχε μαρμαρώσει και δεν μπορούσε να αφήσει την πάλα.(26 - 28 Ιουλίου 1822).

 

Νικήτας Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα. Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη απο τα βασανιστήρια που υπόκυνταν κατα τη διάρκεια της φυλάκισης του. Έπασχε απο ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όραση του. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας όταν του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη, ώστε να ζει αυτος και η οικογένεια του ευπρεπώς και αντί αυτου, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843 όταν ο βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει σύνταγμα στην Ελλάδα, του απομενήμηθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 68 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφει δίπλα στο Κολοκοτρώνη όπως κι έγινε.

Αναφέρεται  στην ιστορία το περιστατικό έξω από το ναό, που ζητιάνευε...ότι μόλις είδε κάποιον να τον αναγνωρίζει μάζεψε το χέρι του. Κι όταν τον ρώτησε: « Τι κάνεις εδώ στρατηγέ μου;». Απάντησε ότι απολαμβάνω την ελεύθερη μου πατρίδα.  Όταν ο κύριος άφησε ένα πουγκί χρυσά φλουριά να του πέσουν για να τα πάρει ο γέρος... τον φώναξε και του είπε «κάτι σου έπεσε;»   Γιατί αυτοί υπήρξαν μεγάλοι άντρες του γένους και δεν ήταν ούτε τότε, ούτε τώρα κανένας άξιος τους στο πολιτικό σύστημα της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας.