ΤΑ ΖΩΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΟΝ HOMO SAPIENS

Αφού εξέτασαν 62 είδη θηλαστικών σε έξι ηπείρους, δημοσιεύθηκε μια πρόσφατη μελέτη στο SCIENCE, όπου διαπιστώθηκε ότι το 83% αυτών των ειδών πραγματοποιούν όλο και περισσότερο τις δραστηριότητες τους στο σκοτάδι και ότι προτιμούν μακριά από τους ανθρώπους κι όλες τις μορφές ενόχλησης από αυτούς όπως όπλα, αυτοκίνητα, θόρυβος κοκ.. "Η ανθρώπινη δραστηριότητα δημιουργεί έναν πιο νυχτερινό φυσικό κόσμο", δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης Kaitlyn Gaynor, οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ. Ο Gaynor είπε ότι αυτή η τάση είναι τόσο ισχυρή, όσο και εντυπωσιακή

Ελάφι; Άγριοι χοίροι; Coyotes; Όλα τα ζώας αυξάνουν τη νυκτερινή τους δράση σε μια προσπάθεια να μας αποφύγουν και να μη ξοδέψουν χρόνο μαζί μας. Αλήθεια, ακόμα και οι τίγρεις, μερικούς από τους πιο τρομακτικούς κυνηγούς του πλανήτη, μετατρέπονται σε κουκουβάγιες για να αποφύγουν τον Homo sapiens. Και δεν είναι περίεργο. Οι άνθρωποι γίνονται ανελέητοι μεταφορικά συγκάτοικοι. 

Είμαστε θορυβώδεις

Το βουητό από τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα μας, μπερδεύει τις νοτιαφρικανικές dwarf mongooses (είδος χήνας), ενώ η κακοφωνία 24/7, που παράγεται στις εγκαταστάσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου οδηγεί μακριά ακρίδες, γρύλους και μυρμήγκια, ενώ προκαλεί στα bluebirds να γεννούν λιγότερους νεοσσούς. Και δεν μπορεί καν κάποιος να βρει ούτε κάτω από το νερό λίγη ειρήνη κι ησυχία. Οι γεννήτριες μας, οι έλικες, οι κινητήρες και τα στρατιωτικά σόναρ παρενοχλούν συνεχώς, προκαλούν την απώλεια αναπνοής στα δελφίνια, καθώς καταδύονται, και κάνουν τις καρδιές των narwhals να χτυπούν δυνατά. Αυτό το “υδάτινο ρουστίκ” μπορεί να επισκιάσει ακόμη και τους μαλακούς ψίθυρους, που μοιράζονται μεταξύ τους τα μωρά φαλαινών με τις μανάδες τους.

Είμαστε επιρρεπείς στη βία

Στο Κολοράντο, η κυβέρνηση δαπανά $ 4,5 εκατομμύρια δολάρια για να σκοτώσει μαύρες αρκούδες και λιοντάρια βουνού θεωρώντας ότι θα μπορούσε να αυξήσει τους αριθμούς των ελαφιών, επειδή οι άνθρωποι εκεί θέλουν να κυνηγούν ελάφια. Και το 2017, το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ σκότωσε 23.646 κάστορες - έναν κάθε 22 λεπτά - επειδή οι κάστορες τροποποιούν το περιβάλλον με τρόπους, που είναι ακατάλληλοι για εμάς (με φύτευση δέντρων και χτίζοντας φράγματα - ίσως οι κάστορες είναι πολύ παρόμοιοι με εμάς για δικό τους καλό). Οι σκληροί τάμαρινς, ίσως πείτε. Αν στα θηρία δεν τους αρέσει, μπορούν να μετακινηθούν. Λοιπόν, όχι, δεν μπορούν.

Επειδή δεν μοιραζόμαστε (τον πλανήτη) καλά

Οι οικότοποι έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια στις μέρες μας. Οι δασώδεις βουνοκορφές, που κατοικούνται από το woodland caribou έχουν σκαλισθεί για να εξάγουμε άμμο (tar sands). Οι κολπίσκοι και τα ρέματα, που φιλοξενούν το σαλιγκάρι beaverpond marstonia έχουν αποξηρανθεί εξαιτίας της άρδευσης και για πόσιμο νερό. Τα τροπικά δάση του γερακιού Ridgway έχουν αποξιλωθεί για να γίνουν βοσκοτόπια και φυτείες καφέ. Και το μέγεθος του πάγου της πολικής αρκούδας; Λιώνει, καθώς μιλάμε.

Όλο και περισσότερα είδη πρέπει να βρουν το πώς θα επιβιώσουν στο χώρο, που μοιράζονται με τους ανθρώπους - ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αλλαγές στις συμπεριφορές, που έχουν εξελιχθεί κατά τη διάρκεια χιλιετιών. Σύμφωνα με τη νέα έκθεση, "Σε μέρη, όπου τα άγρια ζώα συνυπάρχουν με τους ανθρώπους, τα ζώα μπορούν να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο διαχωρίζοντας τον εαυτό τους σε χρόνο και όχι στο χώρο". Αυτή η φράση ακούγεται σαν τα bonobos, binturongs και springboks να σπάνε τον κώδικα διαδοχικά σε ένα ταξίδι στο χρόνο, αλλά πραγματικά περιμένουν απλά τη μέρα, που θα πάμε σε εσωτερικούς χώρους και θα αφήσουμε τα ζώα ήσυχα.

Ρίξτε μια ματιά στις αντιλόπες των σαλέ της Ζιμπάμπουε. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτές βρίσκονται στα βοσκοτόπια και στις γούρνες του νερού κατά τη διάρκεια της ημέρας, ακριβώς επειδή τα λιοντάρια, οι ύαινες κι άλλα αρπακτικά ζώα τρέχουν σε τέτοιες θέσεις τη νύχτα. Αλλά μια μελέτη του 2012 διαπίστωσε ότι όταν ασκείται έστω μικρή πίεση από τους “κυνηγούς τροπαίων” κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι αντιλόπες άρχισαν να ρισκάρουν περισσότερο με τα λιοντάρια και να τριγυρνούν εκεί μέσα στο μαύρο της νύχτας. Επίσης οι λεοπάρντς της Γκαμπόν χρησιμοποιούν μια παρόμοια τακτική για να αποφύγουν τους κυνηγούς κουνελιών. Σε περιοχές, που δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι γάτες χώρισαν τις ώρες, που βολτάρουν στο μισό σχεδόν μεταξύ ημέρας και νύχτας (46% νυκτερινώς). Όμως σε περιοχές όπου οι άνθρωποι κυνηγούν, οι λέοπαρντς εγκαταλείπουν τον ήλιο και ξοδεύουν το 93 τοις εκατό των ωρών τους στο σκοτάδι.

Η απλή παρουσία μας είναι εκφοβιστική

Δεν είναι μόνο τα θορυβώδη και θανατηφόρα όπλα, που τρομάζουν τα ζώα και κρύβονται. Μόλις οι άνθρωποι περπατούν μέσα στο δάσος, οι αρκούδες της Σουμάτρας σκουραίνουν (19% κατά τη διάρκεια της νύχτας σε χαμηλή διαταραχή, έναντι 90% σε υψηλές διαταραχές). Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες αρπακτικές καστανές αρκούδες στην Αλάσκα, οι οποίες επιλέγουν τη νυχτερινή ζωή για να αποφύγουν τους τουρίστες κατά τη διάρκεια της ημέρας (33% νύχτα σε χαμηλές διαταραχές, έναντι 76% σε υψηλές διαταραχές). Οι τουρίστες είναι οι χειρότεροι. Θα μπορούσε αυτό να είναι καλό; Μήπως τα ζώα ανακάλυψαν έναν τρόπο να συνυπάρξουν ειρηνικά μαζί μας; Εξάλλου, μερικοί αστικοί κάτοικοι - ρακούν, περιστέρια, αρουραίοι – τα πάνε υπέροχα ως γείτονες μας.

Σίγουρα είναι δυνατό κάποια ζώα να ευδοκιμήσουν κοντά μας όσο εμείς δεν κατανοούμε. "Στο Νεπάλ, για παράδειγμα, οι τίγρεις και οι άνθρωποι μοιράζονται τα ίδια ακριβώς μονοπάτια στο δάσος σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, μειώνοντας τον αριθμό των άμεσων συγκρούσεων μεταξύ ανθρώπων κι αυτών των μεγάλων σαρκοφάγων ζώων", δήλωσε ο Gaynor. Σε αυτή την περίπτωση και τα δύο είδη επωφελούνται. Αλλά κάποια άγρια ζώα δεν είναι εξοπλισμένα για μια τέτοια ρύθμιση. Δεν είναι όλα τα ζώα πρόθυμα ή σε θέση να μεταβούν μόνο σε ένα νυχτερινό τρόπο ζωής γύρω από τους ανθρώπους. Για αυτά, θα χρειαστούμε να ορίσουμε περιοχές, όπου θα παραμένουν σχετικά απαλλαγμένες από την επιρροή μας, είτε πρόκειται για την εγκαθίδρυση ζωνών ελεύθερες από το κυνήγι, είτε για την καταπολέμηση της Κλιματικής Αλλαγής, είτε για την απλή μείωση της ανθρώπινης κίνησης ακόμη και με τα πόδια. Επιπλέον προσδοκώντας τα ζώα να αποποιηθούν χιλιάδες χρόνια δοκιμασμένων κι φυσικών στρατηγικών επιβίωσης, έτσι ώστε να προσαρμοστούν στις διάφορες ανάγκες και ιδιοτροπίες μας, είναι λίγο εγωιστικό.