Ecovilage Education Seminar στο ΕΛΠΙΔΟΧΩΡΙ

Το Ελπιδοχώρι βρίσκεται στην Αργολίδα κοντά στο Άργος και  θέλει να είναι αυτό, που δηλώνει και το όνομά του: ένα χωριό της Ελπίδας σε εξέλιξη. Μια προσπάθεια οικοκοινοτικής δράσης, που αναπτύσσεται αργά αλλά σταθερά σε μια πανέμορφη βουνοπλαγιά. Το Ελπιδοχώρι απέχει μόλις 130 χιλιόμετρα από την Αθήνα, 15 χλμ από τις Μυκήνες και 25 χλμ από το Ναύπλιο. Λειτουργεί ως Αστική Μη Κερδοσκοπική και έχει ως στόχο να αποτελέσει ένα πρακτικό παράδειγμα αειφορίας και βιωσιμότητας. Η φυσική δόμηση, η φυσική καλλιέργεια, η ανακύκλωση σε κάθε επίπεδο, η συλλογή νερού, ο σεβασμός και η συνδημιουργία με την φύση ελαχιστοποιώντας το οικολογικό αποτύπωμα είναι κάποιες από τις βασικές του επιδιώξεις. 

Το Ελπιδοχώρι είναι ανοιχτό σε όλους εκείνους που επιθυμούν να το επισκεφθούν, να ενημερωθούν ή να συμμετάσχουν με κάποιο τρόπο στις  εκεί δράσεις. Η δημιουργία δομών ισότιμης συλλογικής διακυβέρνησης με σκοπό την ομονόηση και η διάδοση εφαρμοσμένης και παραδοσιακής γνώσης είναι οι βασικοί άξονες λειτουργίας αυτής της προσπάθειας. Ξεκίνησε από το όραμα ενός ανθρώπου με την βαθιά και ξεκάθαρη επιθυμία να πλαισιωθεί και από άλλους, που αναζητούν τους ίδιους στόχους. Αρχική παρόρμηση τα παιδιά και οι ανάγκες τους (τόσο οι απλές καθημερινές όσο και εκείνες των παιδιών με ιδιαιτερότητες), κάτι που είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή (σύντομα ελπίζουμε) θα πάρει σάρκα και οστά, διότι η ανάγκη είναι μεγάλη. Η οικογένεια νοσεί, οι αξίες δοκιμάζονται, η πολιτεία ολιγωρεί και είναι αναγκαίο και απαραίτητο να δράσουμε για τους αυριανούς ενήλικες, πριν να είναι πολύ αργά.

Μία από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις τον Ιούνιο ήταν «Το Καραβάνι της Περμακουλτούρας», που το Ελπιδοχώρι με χαρά αγκάλιασε την πρωτοβουλία της στενής φίλης, συνεργάτιδας και συνοδοιπόρου Τζένης Γκιουγκή. Είχε την ιδέα αλλά κυρίως την πρόθεση να αναλάβει την εξαιρετικά κοπιαστική οργάνωση και τον συντονισμό τόσων φορέων με μόνο σκοπό να φθάσει η ιδέα της Περμακουλτούρας σε όλες τις άκρες της Ελλάδας.  Ξεκίνησε από 6/6 και ολοκληρώνεται στις 17 Ιουλίου με τελευταίο σταθμό τη ΡΟΔΟΠΗ και Την Εναλλακτική Κοινότητα ΠΕΛΙΤΙ. Στόχος είναι να διαδώσουμε τις αρχές της περμακουλτούρας και της βιωσιμότητας σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε, να βοηθήσουμε στην διασύνδεση και ανταλλαγή τεχνογνωσίας και εμπειρίας μεταξύ ατόμων και ομάδων και στη μεταξύ τους δικτύωση. Μέσα στα πλαίσια του καραβανιού έγιναν ομιλίες, ολοήμερα εργαστήρια, εισαγωγικά σεμινάρια για τις αρχές της Περμακουλτούρας, και ένας πλήρης κύκλος Εκπαίδευσης Σχεδιασμού Περμακουλτούρας (Permaculture Design Course).

Επίσης σημαντικό είναι και το σεμινάριο Ecovilage Education Seminar - Μετάβαση στην αυτάρκεια. Με χαρά θέλησα να ανταποκριθώ στο μήνυμα μιας φίλης δημοσιογράφου και Διευθύντριας γνωστής έκδοσης περιοδικού, η οποία είναι φίλη της δημιουργού της μικρής οικοκοινότητας, που βρίσκεται σε ένα μεγάλο κτήμα στο όρος Αρτεμίσιο, ανάμεσα στη Νεμέα και στο Άργος. Η εμπνεύστρια για το ΕΛΠΙΔΟΧΩΡΙ είναι η Ερατώ Χατζημιχαλάκη.  Στο Ελπιδοχώρι πρέπει να γνωρίζετε ότι ο ύπνος μπορεί να γίνει, είτε στο διώροφο ενιαίο χώρο του καταφυγίου είτε σε δική σας σκηνή. Το καταφύγιο "Ελπίς" είναι κατασκευασμένο από εθελοντές με έμπνευση και αγάπη για τη φύση και αποτελείται από φυσικά υλικά όπως π.χ. αχυρόμπαλες και ξύλο. Ο καθένας να φέρει το δικό του υπνόσακο ή σεντόνια, κουβέρτες και μαξιλαροθήκη. Υπάρχουν στρώματα και μαξιλάρια ύπνου.

Όσο για τα νέα σεμινάρια Ecovilage Education ήρθε αυτή η ενημερωτική επιστολή:

«Καιροί δύσκολοι; Άντε καλέ! Καιροί προκλητικοί; Ίσως! Καιροί δημιουργικοί;  Σίγουρα.

Αυτή είναι η θέση των ανθρώπων που ελπίζουν! Εκείνων, που βλέπουν το σωρό με τα σκουπίδια, αλλά έχουν την ικανότητα να διεισδύουν με διορατικότητα και διαίσθηση και να εντοπίζουν κάτι χρήσιμο που ίσως κατά λάθος παραπετάχτηκε στο σωρό! Σχεδόν πάντα συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Όσο κορυφώνεται λοιπόν το σκοτεινό, το μίζερο και το απειλητικό, άλλο τόσο γιγαντώνονται παγκόσμια κινήματα αισιόδοξα, ελπιδοφόρα και δημιουργικά. Η μετάβαση σε έναν άλλο τρόπο ζωής είναι αναγκαία και όσοι εμμένουν στο να επιθυμούν να γυρίσουμε πίσω από εκεί που ερχόμαστε, να ανοίξουμε ένα πρωί τα μάτια μας και να βρεθούμε στην υπερκατανάλωση, στο σκόρπισμα και στην αρπαχτή θα απογοητεύονται όλο και περισσότερο. Ο κύκλος αυτός έκλεισε ανεπιστρεπτή και είναι φανερό πως χρειάζεται να πορευτούμε αλλού αλλιώς.

Υπάρχει λοιπόν μια μερίδα νέων ανθρώπων ανά τον κόσμο, που οραματίζεται την εξέλιξη διαφορετικά. Είναι αυτοί, που ονειρεύονται να επιστρέψουν στη φύση, να καλλιεργήσουν με στόχο την αυτάρκεια και όχι το εμπόριο, να προσφέρουν ότι μπορούν και όχι να καρπωθούν, να καταναλώσουν τα λιγότερα και να διαχειριστούν με σύνεση και σεβασμό αυτά που η φύση τους δίνει. Πάντα υπήρχε αυτή η μερίδα. Πάντα υπήρχαν κάποιοι που χαρακτηρίζονταν γραφικοί κατά το σύστημα ή και λίγο αλλόκοτοι, ή κουλτουριάριδες. Συνήθως δεν άρεσαν στο κατεστημένο είτε αυτό ήταν οι γονείς, είτε η ευρύτερη συμβατική κατά την φαινομενικότητα κοινωνία.

Ε! Λοιπό,ν επειδή η κατεστημένη κομφορμιστική άποψη μας οδήγησε εδώ, που μας οδήγησε ας δούμε τα πράγματα από μια σκοπιά διαφορετική ελπιδοφόρα και αισιόδοξη. Υπάρχει μια παγκόσμια τάση για επιστροφή στις ρίζες. Υπάρχουν ακτιβιστές, περιβαλλοντολόγοι και επιστήμονες, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες και πολλοί πολλοί ανώνυμοι καθημερινοί άνθρωποι, που προσεγγίζουν την επιστροφή στη φύση με έναν ιδιαίτερο και ελπιδοφόρο τρόπο. Προσπαθούν να το κάνουν μέσα από το σχηματισμό μικρών κοινοτήτων με κύριο στόχο την αυτάρκεια σε όσο πιο μεγάλο φάσμα. Συνήθως βρίσκονται με ένα κομμάτι γης, στο οποίο επιθυμούν να καλλιεργήσουν χρησιμοποιώντας σπόρους ή σπορόφυτα και όχι εκείνα τα φυτά, που προέρχονται από υβρίδια, με σκοπό τη διατροφική αυτάρκεια, θέλουν να χτίζουν με φυσικά υλικά με σκοπό τη στέγη για τις απλές ανάγκες της προστασίας από τα καιρικά φαινόμενα και όχι τη φαινομενικότητα και τη σπατάλη, επιθυμούν την αξιοποίηση των στοιχείων του νερού και του αέρα με σεβασμό, τη χρήση του ήλιου και της θερμότητας που παρέχει, την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση υλικών όσο περισσότερο γίνεται (και γίνεται σε πολλά και ποικίλα επίπεδα αρκεί να αρχίσεις να υιοθετείς την ιδέα), και συνήθως όλη αυτή η ενασχόληση καταλήγει και σε μια εκπαιδευτική διαδικασία για εκείνους, που έπονται των πρωτοπόρων. 

Όλη αυτή η προσπάθεια έχει διάφορες εκφράσεις και κάθε μία είναι απολύτως ιδιαίτερη και μοναδική. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον διεθνώς γνωστό όρο του ecovillage ή κατά το ελληνικότερο οικοκοινότητα. Σαν τα μανιταράκια ξεφυτρώνουν τέτοιες προσπάθειες. Άλλες προχωρούν μέχρι στιγμής αργά αλλά σταθερά και άλλες διαλύονται στα πρώτα τους βήματα. Τι είναι αυτό που τους δυσκολεύει; Ποιες είναι οι προκλήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι όσοι τολμούν; Πώς μπορούν να βοηθηθούν ώστε να φέρουν αποτέλεσμα σ’ αυτό που ξεκινά τις περισσότερες φορές με μεγάλη ελπίδα και ενθουσιασμό και καταλήγει άδοξα;

Το κύριο εμπόδιο θα πουν οι πολλοί είναι η έλλειψη κεφαλαίων. Ε λοιπόν όχι. Δεν είναι η έλλειψη κεφαλαίων. Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ότι δεν είμαστε έτοιμοι να αντιληφθούμε το εμείς ή και αν το αντιλαμβανόμαστε δεν μπορούμε να το επικοινωνήσουμε ή το επικοινωνούμε με τρόπους που δεν γίνονται αντιληπτοί, ή παρεμποδιζόμαστε από συνήθειες του παρελθόντος, ή ή ή ….”

Το Ελπιδοχώρι www.elpidohori.gr