Φαγώσιμοι κήποι – edible gardens

Μια νέα τάση γνωστή με τους εξής αγγλικούς όρους, αν πρόκειται για μπαλκόνι «kitchen gardening», που θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως «κηπουρική κουζίνας» ή αν πρόκειται για κήπο «edible garden»,  που σημαίνει «φαγώσιμος κήπος». Ο edible garden είναι λοιπόν τρέχουσα τάση στη Βρετανία, στην Αυστρία, στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου στην Αυστρία και στη Γερμανία παραχωρούσε το κράτος μια έκταση 15 - 20 τετραγωνικών μέτρων σε κάθε οικογένεια για να αντιμετωπιστεί η πείνα στα αστικά κέντρα. Στη συνέχεια η συνήθεια επεκτάθηκε στη Βρετανία. Λόγω της εποχής, όλοι αυτοί οι κήποι καλλιεργούνταν με οικολογικά λιπάσματα. Μετά τον πόλεμο, έμεινε το "κατοχικό σύνδρομο", η ίδια συνήθεια μεταφέρθηκε στο σπίτι. Πολλές οικογένειες, στις ίδιες χώρες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως και μεγέθους κήπου καλλιεργούν οικολογικά στο σπίτι τους.  Ένα ανάλογο σύστημα ίσχυε και ισχύει μέχρι σήμερα και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπου παραχωρούνται στις οικογένειες έναντι φτηνού ενοικίου μικρές εκτάσεις γης στον περιαστικό χώρο.

Με το πέρασμα του χρόνου, δεν εγκαταλείπεται ο edible garden, αντιθέτως επεκτείνεται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στις ΗΠΑ. Η έντονη αστικοποίηση είχε επίσης ως αποτέλεσμα να μεταφέρεται μια πατροπαράδοτη συνήθεια του χωριού στην πόλη. Ο «φαγώσιμος κήπος» έπαψε να είναι το υπ’αριθμόν ένα ζητούμενο για τις γενιές του ‘70 και του ’80, καθώς οι κοινωνικοί στόχοι είχαν πλέον μετατοπιστεί από τον βιοπορισμό στον πλουτισμό. Η τότε επικρατούσα τάση στους κήπους ήταν τα καλλωπιστικά και κηποτεχνικά φυτά, τα λουλούδια.

Αναγκαιότητα

Σήμερα, η επιστροφή στις... αγροτικές μας ρίζες προβάλλει πλέον όχι ως μόδα αλλά ως αναγκαιότητα μπροστά στην αγωνία για την ποιότητα της διατροφής και της ζωής μας. Από το ‘90 και μετά αρχίζει να αναπτύσσεται η ανάγκη να ξεφύγουμε από τα χημικά και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Σε αυτό το πλαίσιο άρχισαν να βαφτίζονται οι παλιές συνήθειες ως σύγχρονες οικολογικές τάσεις, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί το καταναλωτικό κοινό των προηγούμενων δεκαετιών που ήταν αδιάφορο για τα ζητήματα αυτά. Στην Αθήνα και άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις η δημιουργία λαχανόκηπου διαρκώς επεκτείνεται. Πολλοί διατηρούν περιβόλι, κυρίως σε γειτονιές γύρω από το κέντρο, είτε μεταφέροντας στην πόλη όσα έχουν μάθει στον τόπο καταγωγής τους, είτε ξεκινώντας με διάβασμα και πειραματισμούς, είτε απευθυνόμενοι σε ειδικούς. Όπως λένε οι ίδιοι, πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη ενασχόληση με την οποία κάνουν εξοικονόμηση χρήματος, αλλά κυρίως βάζουν φρέσκα και αγνά προϊόντα στην κουζίνα τους.

 

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΥΣ

Εύκολη η δημιουργία μιας μικρής οικιακής καλλιέργειας ακόμη και σε μια ζαρντινιέρα. Οι ειδικοί ενθαρρύνουν τον καθένα μας να φτιάξει έναν μικρό λαχανόκηπο στο σπίτι του. Σύμφωνα με τον κ. Θυμάκη. Είναι μια ωραία ενασχόληση αλλά και κάτι χρήσιμο για την κουζίνα και διδακτικό για τη νέα γενιά. Είναι αλλιώς να μεγαλώνει ένα παιδί μυρίζοντας βασιλικό και ρίγανη, και αλλιώς να έχει εικόνες μόνο από φίκους και σεφλέρες. Ο ίδιος τονίζει ότι και το αισθητικό αποτέλεσμα ενός περιβολιού είναι πολύ ικανοποιητικό.

Για τη δημιουργία ενός μικρού λαχανόκηπου δεν απαιτούνται πολλά πράγματα. Ο καθένας μπορεί να βάλει ακόμα και σε μια ζαρτινιέρα στο μπαλκόνι του κάποια φυτά και με λίγη φροντίδα να αποκτήσει προϊόντα δικής του παραγωγής.

Πολύ κοινά και εύκολα στην καλλιέργειά τους είναι οι πιπεριές, τα κρεμμύδια, τα μαρούλια, καθώς επίσης ο άνηθος, το σέλινο και ο μαϊντανός, τα οποία μπορεί να τα βάλεις και σε ζαρντινιέρα. Πολλοί βάζουν και ρόκα. Τα πιο δημοφιλή φυτά πάντως είναι τα αρωματικά, που είναι και εύκολα στη συντήρηση.

Απλές συμβουλές στους νέους εραστές της οικιακής καλλιέργειας λαχανικών θα βρείτε και μέσα από το βιβλίο «Κήπος και Βεράντα» που έχω συγγράψει μαζί με τον Ταξιάρχη Ανδριτσόπουλο. Ένας κήπος για να θεωρηθεί οικολογικός («organic garden») πρέπει υποχρεωτικά να έχει κηπευτικά και αρωματικά φυτά. Ο κήπος πρέπει να έχει και χρώμα και άρωμα. Το άρωμα είναι πολύ βασικό στη ζωή μας στο αστικό περιβάλλον. Προσελκύει το ζουζούνι, το οποίο πρέπει να έρθει στο φυτό για να γίνει η ιερή πράξη της επικονίασης. Σημαντικό μέρος για έναν ολοκληρωμένο κήπο είναι και τα καρποφόρα δέντρα, μια λεμονιά, μια συκιά.

Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται οικολογικά σκευάσματα και γενικά οικολογικοί τρόποι αντιμετώπισης των προβλημάτων, όπως ο χούμους (οργανικό βελτιωτικό εδάφους) και κομπόστ (αποσυντιθέμενο φυτικό υλικό το οποίο είναι δυνατόν να παρασκευάζεται και οικιακά με εύκολο τρόπο), υδατοδιαλυτών βιολογικών λιπασμάτων, καθώς και αρπαχτικών εντόμων για την αντιμετώπιση επιζήμιων εχθρών. Τα φυτά θα πρέπει να τοποθετούνται ανάλογα με τις ενδεδειγμένες αποστάσεις φύτευσης, όπως είναι και στον αγρό. Για παράδειγμα σε μια ζαρντινιέρα μήκους ενός μέτρου μπορούμε να βάλουμε δυο φυτά ντομάτας ή τρία κεφάλια μαρούλια ή πέντε αρωματικά φυτά, μια λεβάντα, ένα δενδρολίβανο, ένα θυμάρι, μια ρίγανη ένα δίκταμο. Τα κηπευτικά μπορούμε να τα προμηθευτούμε μικρά από φυτώριο ή να τα σπείρουμε. Αν σπείρουμε πρέπει να διαχωρίσουμε τα φυτά όταν σκάσουν τα δύο πρώτα φύλλα ώστε να μην πνίξει το ένα φυτό το άλλο. Οι επιλογές των φυτών είναι προσωπικές, αν και υπάρχουν και κάποια κριτήρια ευδοκίμησης ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στο σημείο φύτευσης. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι η διάρκεια ηλιοφάνειας, ο διαθέσιμος χώρος, η έκθεση στον άνεμο, η διαθεσιμότητα καλής ποιότητας νερού.

ΝΙΚΟΣ ΘΥΜΑΚΗΣ, γεωπόνος