ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ από τη Μαρία Δαμανάκη

Το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας ολοκλήρωσε τη σειρά Ομιλιών για το 2019 με γενικό τίτλο:«Κλιματική Αλλαγή: Μάθε και Δράσε» με την ομιλία της Μαρίας Δαμανάκη την Τετάρτη 10 Απριλίου 2019 στις 19.00, στο Αμφιθέατρο «Άγγελος Γουλανδρής» του Κέντρου ΓΑΙΑ. Με πολύ ενδιαφέρον το κοινό άκουσε τη κα Μαρία Δαμανάκη, Global Managing Director for the Oceans του Οργανισμού “The Nature Conservancy”, να αναλύει τις απόψεις της με θέμα: «Κλιματική αλλαγή: Η Φύση προσφέρει λύσεις».

Σύμφωνα με τη Μαρία Δαμανάκη και με τις δράσεις της σε περίπου 78 χώρες, η ΦΥΣΗ είναι το Φυσικό Κεφάλαιο και η προστασία μας από την Κλιματική Αλλαγή. Η Κλιματική Αλλαγή δεν είναι φαντασία. Είναι πραγματικότητα. Το φυσικό Κεφάλαιο δεν ενισχύει μόνο την οικονομία για την παραγωγή τροφής και αναψυχής, αλλά μπορεί να ενισχύσει και την άμυνα απέναντι στις αλλαγές. Αυτό είναι που ονομάζουμε Φυσικές Κλιματικές Λύσεις και μπορούν να συμβάλουν κατά 37% στην επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Παρισιού. Η Nature Conservancy πρωταγωνιστεί σε αυτές τις λύσεις, αναπτύσσοντας καινοτόμους μηχανισμούς χρηματοδότησης, μέσω ανταλλαγής χρέους, έκδοσης γαλάζιων ομολόγων και Ασφαλιστικών προϊόντων.

Ειδικά για τους Ωκεανούς... κάθε δεύτερη ανάσα, που παίρνουμε προέρχεται από τη θάλασσα. Περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι κινδυνεύουν άμεσα από πλημμύρες. Αν έχουμε υγιή οικοσυστήματα στις ακτές, ο κίνδυνος μειώνεται σημαντικά. Για παράδειγμα, 100 μέτρα υγειών κοραλλιών μπορούν να μειώσουν την ισχύ ενός κύματος κατά 70 – 90 %. Οι Αμερικανικές αρχές υπολόγισαν: το 2012, όταν ο τυφώνας Sandy προκάλεσε σημαντικές καταστροφές στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, οι παράκτιοι υγροβιότοποι έσωσαν περισσότερα από 625 εκατομμύρια δολάρια από τις πλημμύρες σε 12 πολιτείες.

Η φύση, που συμπεριλαμβάνει τους κοραλλιογενείς υφάλους, τη μαγκρόβια βλάστηση, τους υγροβιότοπους και τις υγιείς παραλίες είναι η πρώτη γραμμή άμυνας, που κατευνάζει τα κύματα, μειώνει τις πλημμύρες και προστατεύει τους παράκτιους πληθυσμούς.

Τα θαλάσσια φράγματα, οι κυματοθραύστες και οι σάκοι άμμου συχνά έρχονται στο μυαλό ως παραδοσιακά εργαλεία ετοιμότητας ενάντια στις καταστροφές, αλλά δεν είναι τα μόνα διαθέσιμα. Πολλές φορές δεν είναι καν η καλύτερη επιλογή. Η Nature Conservancy αναπτύσσει καινοτόμους μηχανισμούς χρηματοδότησης τέτοιων λύσεων μέσω ανταλλαγής χρέους, έκδοσης γαλάζιων ομολόγων και ασφαλιστικών προϊόντων.... με αναφορές στα παραδείγματα στις Σεϋχέλλες και το Μεξικό. Από το 2010 ως 2014 η Μαρία Δαμανάκη υπηρέτησε ως Επίτροπος για τις θαλάσσιες υποθέσεις και την Αλιεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες. Υπό την ηγεσία της, η Επιτροπή εισήγαγε νεα Πολιτική αλιείας, που επανέφερε τον θαλάσσιο πληθυσμό σε υγιή επίπεδα- από περίπου 5 βιώσιμα αποθέματα το 2010 σε 30 σήμερα.

Η νέα πολιτική θα οδηγήσει μέχρι το 2020 σε 15 εκατομμύρια περισσότερους τόνους ψαριών, 30% περισσότερες θέσεις εργασίας και $2 δις εισόδημα. Εισήγαγε και εφάρμοσε τη Γαλάζια Ανάπτυξη στην Ευρώπη, που οδηγεί σε 1.6 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας και $750 δις εισόδημα μέχρι το 2020 σε τομείς, όπως ο τουρισμός, η ενέργεια, και η θαλάσσια βιοτεχνολογία. Η Γαλάζια Ανάπτυξη εγκρίθηκε ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Θέσπισε τη νομοθεσία για τη δημιουργία ενός κοινού πλαισίου για το Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εφάρμοσε για πρώτη φορά το σύστημα αντιμετώπισης της παράνομης Αλιείας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Σήμερα η Μαρία Δαμανακή είναι Παγκόσμια Γενική Διευθύντρια για τους Ωκεανούς στη The Nature Conservancy. Καθοδηγεί μία διεθνή ομάδα με παρουσία σε 26 χώρες, που επικεντρώνεται στην Προστασία των Ωκεανών, συμπεριλαμβανόμενης της βιώσιμης διαχείρισης της Αλιείας, τη δημιουργία μεγάλων προστατευόμενων περιοχών και την αποκατάσταση των κοραλλιογενών υφάλων και άλλων οικοσυστημάτων. Η Μαρία Δαμανάκη προεδρεύει στο UN Sustainability Committee για τη Γαλάζια Ανάπτυξη. Είναι μέλος της πρωτοβουλίας Friends of Ocean Action του World Economic Forum.

Επίσης είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Oxford Martin School Ocean Program, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, και του Monaco Ocean Foundation.